Kendime ayna olsa ne gösterirdim?

- Sadece bir beden mi?
- Küçük bir gülümse?
- büyük bir boşluk mu?

sanırım boşluk. En azından içinde bulunduğum şu dönem için sanırım boşluk kelimesi bana çok uygun. Yapmam gereken onca şey olduğunu biliyorum, en kısa zamanda da bazılarını yapmalıyım ama hiç ama hiç içimden gelmiyor. Yapmadığım şeyler ise günden güne birikiyor.

Hatta ne zamandır balığa gitmek istiyor olsam bile, telefon açıp hadi hazırlan bu akşam gidiyoruz diyen arkadaşı bile bir şekilde savuşturmayı becerebiliyorum. Ne yapmaya çalışıyorum, nedir amacım şu aralar hiç mi hiç bilmiyorum.

Boşum dediğimde hadi canım sende diyenler oluyor arada, onlar sanıyor ki ben çok doluyum. Onlar bir şeyler yapıyorum zannediyor ama yaptıklarıma bir karşılık alamadığımdan olsa gerek sanki hiç yapmamışım gibi hissediyorum.

Eskisi gibi değilim, kapısını iyice kapatmış olduğum odamda karanlığa eşlik edercesine kapatmış olduğum gözlerimle yapmam gerekenleri düşündüm. o kadar çok şey var ki, hangi birisinden başlayacağımı bilmediğimden olsa gerek ürktüm. Hayatımın ne kadar monoton bir çizgiye girdiğini fark ettim bugün, ne kadar yalnızlaştığımı ayrıca. Amacım kendi kendimi yalnızlaştırmak mı? Hayır değil, bunu çok iyi biliyorum ama neden kendime bunu yapıyorum. Neden ihmal ettiğim insan sayısını gün be gün arttırıyorum, hiç bilmiyorum.

Bir şeyler yapmalı, evet son bir hafta her yatağa giriş de kendi kendime dediğim gibi "bir şeyler yapmalı"...

Uzun zamandır kitap okumadığımı fark ettim bugün, eskisi gibi oku beni diyen kitaplar yok muydu yoksa ben mi onları uzaklaştırmıştım kendimden? Sanırım ikinci şık yaşadığım. Kitaplığıma öylece baktım bugün, her defasında poşetler dolusu kitaplarla döndüğüm kitap fuaarlarından aldığım onca kitaptan bir çoğu okunmamıştı. Elimi uzattım ama okuyamayacağımı fark ettim, hani yavaş yavaş sigarayı bırakırya insanlar veya ölüm haberi alıştıra alıştıra verilir ya insana onun gibi olsun istedim. yavaş yavaş olmalıydı kendimi toparlamam, o nedenle gözüm attila ilhana gitti "böyle bir sevmek". En çok sevdiğim şiir olan "böyle bir sevmek". bu nedenle girişine en devrimci sözlerle yazılmış notlar eşliğinde hediye edilmiş bir attila ilhan kitabı, bilmem kaç kere bitirilmiş bir attila ilhan kitabı...

yine bitirdim bugün... evet yine gözlerim doldu ne kadınlar sevdik zaten yoktular derken, zaten hep öyle olmuyordu her defasında. sabihayı düşündüm yine kitabı kapatınca kim bilir nasıl sevmişti ki şair böylesi güzel sözler yazmıştı sevdiğine. bu sefer hikayesini hiç mi hiç aklıma getirmedim sabihanın, bu sefer inanmak istedim şairin onu sevdiğine.

birden bir trenin içinde olmak istedim bugün, sanırım gizliden gizliye bir kaçma hissi. aslını istersen yine monotonluk belası herşeyin başı. hani bir derdi başka bir dert unuturur ya belki bu şehirdir dedim kendi kedime gitmem gereken, sonra seni düşündüm sevdiğim. Biliyor musun bugün yani 28. ayımıza 4 gün kalan şu gün 3. kez birbirimizin sesini duymadan günü noktaladık. ne kadar bencilim değil mi? sen kendi yatağında kendi evinde bile kalamayıp çalışman gerekirken ben burda neler düşünüyorum. sadece düşündüm ama bu sefer, sayısal olarak sadece. ne bir kırılmışlığımdır bu söylediklerim nede hüzündür ekstra bende olana eklediğim. Sadece araya sıkıştırılmış küçük bir not.

iyi ki varsın...