Anne, ben bu satırları yazarken sen kim bilir rüyanda neler görüyorsundur. Ve büyük bir ihtimalle beni hâlâ seviyorsundur. Ben de seni anne… Ben de seni…

Klasik bir anne oğul hikayesi bizimkisi de. Sen beni, ben seni, birbirimizi seviyoruz. En çok birbirimizi kıskanıyor, en çok birbirimizi özlüyoruz. Sen eve geç geldiğim her gecenin “sabaha kadar” uyumadığını söylüyorsun ertesi sabah. Ben de “mışıl mışıl” uyuduğunu söylüyorum. Tatlı tatlı didişiyoruz. Didişirken de eğleniyoruz… Beni kırmamak için nasıl çabaladığını görüyorum. Bu yüzden de anne seni…

Çocukluğumdan beri her şeyi konuşuyoruz. “Aile sırlarını” da anlatıyorsun bana, babama anlatmadığın olayları da...

En çok “nedense” bana güveniyorsun. İçini en çok bana açıyorsun. Ben ise senden bir başka Bawer saklıyorum. Sen bana “dürüst” oldukça, kendimden uzaklaşıyorum.

Ben erkekleri seviyorum

Bu taşınamaz bir kayaya dönüşüyor artık. Anne ben bir anneler gününde sana “erkekleri sevdiğimi” söylemek istiyorum.

Biliyorum, altın yüzük, şık bir elbise, janjanlı bir ayakkabı, reklamın vaat ettiği gibi seni bana bırakacak bir ev eşyası kadar sevinmeyeceksin ilk anda.

Ama inan, sana vermek için en heyecanlandığım hediyem bu. Daha önce defalarca çıtlattığım, senin anladığın, hatta adın gibi bildiğin, esprisini yaptığın ancak hiç ciddileşmediğin “şey” hakkında konuşalım istiyorum.

Ben konuştukça, kafanda yarattığın o korkunç tahayyül yıkılsın istiyorum.

Evet, anne, ben erkekleri seviyorum. Sonradan bir mağazadan aldığım bir “tercih” de değil bu. Aklımın erdiği andan beri yaşadığım bir gerçeğim.

Senin, babamın, teyzelerimin, amcalarımın, konunun, komşunun, dış kapının mandalı herkesin söylediklerinin aksine “hasta, sapık, yanlış, korkunç, rezil, adi, güvenilmez vb.” biri de olmadım.

Televizyonda her gördüğünüzde küfrettiğiniz, cık cıkladığınız bu insanlardan biriyim ve bundan sandığınızın aksine utanmıyorum.

Kendim gibi pek çok insanla tanıştım anne. Hiçbiri sandığınız gibi değil. Şaşırdım önce. Çünkü kulağıma fısıldadığınız her şeyin aslında kocaman bir korku balonu olduğunu gördüm.

Tanıştığım insanların bazıları çok iyi arkadaşlarım, bazıları ailem oldu. Seninle/sizinle konuşamadığım her şeyi konuşabildiğim, utanmandan, korkmadan kalbimi açabildiğim sayısız insan var.

Ve hepsi de benim gibi önce annelerinin fikirlerini değiştirmek için örgütleniyor, çalışıyor, cesaretle tuttukları bir gökkuşağı bayrağını dalgalandırmaya çalışıyorlar.

Tüm arkadaşlarım, benim gibi annelerini seviyorlar.

Devamı (Bawer Çakır)